Wauw!!

Accra om 21:00 uur. We zijn geland, ik ruik een warme ‘artis’ lucht en de hitte overweldigt mij. Met een bus rijden we naar de aankomsthal. Wat een drukte! En wat een lange rij voor de paspoort controle. Ik ben aan de beurt, mijn vinger afdruk wordt gescand en ik moet recht in de camera kijken. De man achter het glas verwelkomt mij heel hartelijk in Ghana en wenst mij een prettig verblijf. Snel naar de koffers, mijn reisbuddy heeft haar koffer vrij snel. En de mijne?? Waar is de mijne.. Het zal toch niet zo zijn dat mijn koffer al door iemand anders is mee genomen of helemaal niet is aangekomen.. Een man vraagt mijn naam en wijst een stukje verder op naar een berg koffers. En ja hoor, daar staat mijn koffer. Gelukkig! Een douane is er niet, we kunnen zo door lopen naar de uitgang. Wauw! Een hele rij mensen die aan de kant staan met naam bordjes de lucht in gehouden. Ik voel me net een VIP, haha. En daar tussen al die mensen zie ik een briefje met de namen Rodee en Ruby. Twee mannen zijn het. Een Spaanse vader, die hier nu bijna 20 jaar woont en een broeder. Ze brengen ons met de auto naar het Champagnat House, 15/20 minuutjes rijden. Wat lijkt het hier op Curaçao maar het heeft ook wat weg van Suriname. Het is al donker maar nog steeds staan er mensen langs de weg die fruit verkopen. We rijden het erf op, onze koffers worden naar onze kamer gebracht en wij mogen nog wat eten. Vader laat ons het eten zien, ohjee.. we hebben ineens geen honger meer. We drinken wat water en gaan dan naar onze kamer. Morgen ochtend vroeg om 07:00uur verwachten ze ons bij het ontbijt. Vader zal ons dan op de bus naar Kumasi zetten. Het kamertje ziet er goed uit, een ventilator heerlijk want het is nog steeds erg warm. Een ‘badkamer’ grenst aan onze kamer. We frissen ons op en gaan slapen.

De volgende ochtend komen we iets later aan bij het ontbijt. De ghanese ‘maybe’ time hebben we snel onder de knie! Snel een broodje jam en een overheerlijke verse, sappige, zoete mango naar binnen werken, zodat we op tijd zijn voor de bus. Vader brengt ons naar de opstapplaats.

Nu zie ik Ghana in daglicht. Wauw! Wat ontzettend veel auto’s, nog meer dan in Suriname. Overal toeteren ze voor en zomaar ineens staan ze midden op de weg stil. En wat veel mensen overal! Ik moet een bus kaartje kopen ergens binnen in een gebouw, nu voel ik me wel heel erg bekeken.. Vader helpt ons met de koffers in de bus te zetten, hij wenst ons het allerbeste en vertrekt. De bus is nog luxer dan de tourbussen in Nederland, heerlijke verstelbare stoelen en airco. De reis duurt ongeveer 4uur en we maken 1stop. Ik heb eigenlijk alleen maar geslapen.

Aangekomen in Kumasi worden wij opgewacht door de neef van Vader Joseph. En alweer Wauw! Wat een mensenmassa! Vrouwen die van alles op hun hoofd dragen en dan ook nog eens kinderen vastgebonden op hun rug dragen, zo veel kleur, zo veel auto’s, zo veel kraampjes van fietsen tot radio’s en tupperware bakjes in allerlei soorten en maten. Ik kijk mijn ogen uit! Weer worden wij heel warm verwelkomt in Ghana, de neef rijdt ons met de auto naar Bekwai. Het is ongeveer een uur rijden. Wat een gaten in de weg! Onderweg stoppen langs een school waar Broeder John werkt. Wauw, Wauw, Wauw en nog eens Wauw!! Wat een begroeting. De school was net uit, overal lopen kinderen en 1 roept ‘obronie’ (blanke) en de hele school roept en zwaait. Kinderen rennen op ons af, omhelzen ons, geven ons een hand en vervolgens laten ze je hand niet meer los. Geweldig dit! We zeggen Broeder John snel gedag en rijden weer verder naar Bekwai. Het is minder groot dan Kumasi maar nog steeds zie je overal mensen.

In het missie huis wonen drie broeders en Vader Joseph. Een aardige rustige man Vader Joseph. We worden naar ons kamer gebracht, dat ligt iets verder weg van het missie huis. Een gezamenlijk huis waar meerdere mensen in wonen, maar ieder heeft zijn eigen kamer. We hebben heel veel ‘huisdieren’, geiten lopen hier overal los, hanen, kippen, salamanders.. En wat vinden ze het leuk om ons al om 06:00 uur in de ochtend wakker te maken met hun o zo leuke geluidjes. We hebben ook een spin in onze kamer, nou leuker kan niet! Telkens als wij van ons kamer naar het missie huis lopen, lopen we langs een school en al de kinderen roepen ‘obronie, obronie’, ze zwaaien naar ons en lachen. Er is zelfs een jongentje die naar ons toe rent en zegt dan ‘I love you, I love you’, haha.

Vandaag zijn we een kijkje gaan nemen bij het schooltje waar wij gaan helpen, zo leuk en lief al die kindjes. Maandag gaan we daar beginnen.
Deze blog schreef ik eerst buiten op het erf, maar toen begon het ineens te onweren en keihard te regenen. We zijn naar binnen gerend. Nu zitten we in de woonkamer, pik donker want er is geen elektriciteit. Dat betekent geen licht en vaak ook geen stromend water. Dus geniet van elke douche die je nu neemt, wij moeten ons in een onmogelijke houding weten te soppen en spoelen.

That’s life in Ghana!

Ik laat snel (hopelijk) weer iets van me horen..

Liefs Ruby