Wennen..

Lieve allemaal,

Eerst wil ik jullie bedanken voor alle leuke en lieve reacties!

Er is van alles gebeurd in ruim twee weken tijd. Van shock-momentjes tot de smeltende hart-momentjes.

Maar het gaat goed met me!
Het is wel heel erg wennen hier, we leven namelijk echt mee met de mensen in het dorp. Het klimaat is heel anders, elke dag is het hier wel rond de 35 graden en soms is het vies benauwd. En het is niet dat je lekker in een vijf sterren resort zit, waar het zwembad voor je appartement ligt of de zee op een paar meter afstand ligt, om even te kunnen afkoelen. Nee hier springen wij de lucht in als we überhaupt stromend water hebben. We vullen dan meteen alle emmers en bakken met water voor als een paar uur later het water er weer mee ophoudt. Dan kunnen we toch nog ‘douchen’. Er is nu ook een probleem met de elektriciteit, wat soms ook wel een beetje vervelend is. We hebben namelijk een ventilator in ons kamertje wat ons een beetje coolte geeft, maar als de elektriciteit is uitgevallen dan stopt de ventilator er ook mee. Dag cool briesje.. En in de avond wordt het hier heel snel donker, ineens is de zon verdwenen. Maar als er geen elektriciteit is betekent dat, dat er ook geen licht is. Dan is het pikke donker en moet je het hebben van je zaklamp.
Het eten is anders, wel lekker gelukkig. Maar soms heb je gewoon zin in je eigen bruine broodje met kaas of hagelslag.
En daarbij komt kijken dat wij heel anders zijn (qua uiterlijk), dan de mensen hier. Waar we ook zijn, maakt niet uit of we een lange broek of een luchtig jurkje aan hebben, ze blijven ons aanstaren.
Het is hier best primitief leven. Kleren op de hand wassen gaat me aardig goed af, er wordt buiten gekookt op een eigen gemaakt vuurtje. En als door een ‘regen buitje’ het dak van je huis af waait, nou dan timmer je er toch de volgende ochtend om 06:00uur weer een nieuw dak op. Geen probleem hier.
Ik klink nu misschien heel negatief, maar ik kan er wel om lachen. Het blijft een uitdaging en ik ben nog lang niet uitgekeken hier!

De eerste week, onze ‘rustweek’, hebben we toch veel dingen gezien.
Zo zijn we een dagje met David, een jongen die afgestudeerd is van de universiteit, mee geweest naar middelbare scholen rond om Bekwai. Hij gaat langs de scholen om studenten, die in hun laatste jaar zitten, er bewust van te maken dat het belangrijk is om na de middelbare school door te studeren aan de universiteit. Dat is hier namelijk niet vanzelf sprekend. Het was een interessant dagje. Ik was best een beetje zenuwachtig, want telkens moesten wij voor in de klas gaan zitten. Een klas van 40 jongeren. En het zijn jongeren van je eigen leeftijd die zich natuurlijk afvragen wie jij bent. Dus jezelf voorstellen in het Engels(!), daar kon je niet omheen.

Hier in Bekwai woont er een Nederlands koppel. Zij wonen hier nu 2,5 jaar en ze zijn van plan om hier nog 2,5 jaar te blijven. Zij dragen hun steentje bij, bij een aantal projecten. Zo werkt de vrouw in een weeshuis en is de man trainer van een voetbalteam. We hebben ze ontmoet en meteen een kijkje genomen bij het weeshuis. Awhh wat een poepies! Helemaal geen verlegen kinderen, nee ze rennen op je af, ze komen om je heen zitten, op je zitten, iedereen vraagt om je aandacht. En dan de glinsteringen in hun ogen, het vrolijke gegiechel dat je hoort als je ze kietelt. Geweldig! Dit was zo’n smeltend-hart momentje.

We zijn ook een dagje naar de grote stad Kumasi geweest. O-MY-GOD!!! Dat was het enige wat ik nog kon zeggen die dag. Het was een warme zaterdag , weekend dus het krioelde van de mensen. Met 24 man zaten we in een ‘trotro’ busje gepropt. Het busje is misschien even groot als een Mercedes Vito waar misschien 10 mensen inpassen. Kan je je er al iets bij voorstellen hoe ik me toen voelde in de trotro geplakt en gedrukt tegen onbekende mensen aan.. Een rit van een uur lang. Aangekomen in Kumasi begon de ellende al, het verkeer stond totaal vast. Het enige wat ik zag waren taxi’s, trotro busjes en mensen die op de weg langs de auto’s je van alles willen aansmeren. Van geneesmiddeltjes tot kauwgom. Dan ben je nog niet bij het eindpunt van de trotro’s, dus je zit fijn nog met z’n alle in het busje. Ondertussen stapten er wel al wat mensen uit, zij gingen te voet verder. En toen was het moment daar, wij stapten uit om verder te lopen. Ik wist niet wat ik zag! Ik dacht altijd dat Amsterdam druk was, en ik kon me ook altijd verbazen over de miljoenen fietsen die je daar altijd ziet staan. Nou ik slik al mijn woorden in! Wat ON-GE-LO-FE-LIJK veel mensen! De miljoenen fietsen zijn hier in Kumasi de mensen. Letterlijk overal zie je mensen kris-kras door elkaar lopen. Vrouwen met van alles gevulde bakken op hun hoofd. Rennend overstekend omdat je anders wordt overgereden door de ontelbare taxi’s en trotro’s , waarvan ik me afvraag of ze daar wel mogen en kunnen rijden. Maar hier in Kumasi kan alles! Of het mag dat betwijfel ik. ‘Je loopt over de markt’, zeggen ze dan. Vrouwen die op de grond zitten en van alles hebben uitgestald. Mensen grijpen je armen vast, ze laten niet meer los en dwingen je iets te kopen. Ik had nog geen cultuur-shock te pakken, maar op dat moment had ik toch wel even een shock-momentje hoor.

Toen Rodee probeerde te pinnen en haar pas werd ingeslikt (na lang wachten kreeg ze haar pas terug), had ik het helemaal gehad. Ik was in een ware hel beland! We keken elkaar en zeiden: ‘NOOIT MEER!’
Maar toch moesten we eraan geloven, voor het pinnen en de wat grotere boodschapjes moesten we toch weer terug naar de enge stad Kumasi. Het was deze keer niet zo warm gelukkig en het was op een vrijdag, dat scheelt enorm in aantal mensen hoor. Nog steeds hartstikke druk, maar het was te overzien. Ik kan jullie vertellen dat ik blij ben dat we toch zijn gegaan. Het was een gezellige middag, we hebben zelfs een hamburger gegeten! Wat een leuke stad Kumasi!

Op zondag zijn we naar de kerk geweest hier in het dorpje. Om eerlijk te zijn was het een beetje saai er werd namelijk alleen maar Twi gesproken(de taal die ze hier spreken). Tot het moment dat wij naar voren werden geroepen. We moesten naast de pastoor staan. Ik keek de kerk in en ik dacht: ‘wauw, waar komen al deze mensen ineens vandaan?!’ Wat was het ineens druk! We moesten onszelf voorstellen, wie we zijn, waar we vandaan komen en wat we hier in Bekwai komen doen. Oeps! Daar was ik niet op voorbereid. Maar wat ik vertelde kwam er gelukkig verstaanbaar uit. Achteraf vind ik het wel fijn dat we dit moesten doen, nu weten de mensen in het dorp wie we zijn en wat we hier komen doen. Ik loop nu met een prettiger gevoel over straat.

In de tweede week zijn we op school begonnen, het doel om naar Bekwai te komen.
Een schooltje wat bestaat uit een paar grove stenen muren, waar geen ramen in zitten. De vloer is ook van steen. Stuk of zes ‘klaslokalen’, een binnenplaats en een ruimte voor de kok. De kinderen krijgen hier in de middag warm eten. De leraren zijn heel blij met onze komst en ze verwelkomden ons dan ook warm. Niet alleen de leraren zijn blij, de kinderen zijn misschien nog blijer. Wat zitten er een paar ondeugende kindjes tussen! Maar oh zo leuk! Het is de bedoeling dat wij les gaan geven aan een klas waar het jongste kind 5 jaar is en het oudste kind 10 jaar. Best lastig, maar wel heel leuk. Tot nu toe zijn de lessen nog niet heel goed uitgepakt, maar ik weet zeker dat dat goed komt. Het is een kwestie van wennen!

Alles is wennen hier, het is niet alleen geestelijk een omschakeling maar ook lichamelijk. En soms is je lichaam er iets gevoeliger voor. Dat overkwam Rodee, na een hele dag ziek, zwak en misselijk in bed te hebben gelegen, hadden we besloten om toch maar even langs het ziekenhuis te gaan. Dat was schrikken! Totaal niet leuk en absoluut niet grappig, maar nu hebben we ook de medische kant van Bekwai gezien. Ziekenhuis? Ik noem het meer een open gebouw met een paar kamertjes afgesloten met gordijnen. Ze kreeg een infuus aangelegd omdat ze veel vocht had verloren, het moest haar aansterken. Het infuus werd maar even aan een spijker, wat in het raamkozijn zat, opgehangen. Heel bizar! Maar het heeft gelukkig geholpen. Na een paar uur mocht ze weer naar huis. En nu de volgende dag voelt ze zich al stukken beter!

Ik kijk uit naar nog meer (leuke!) verassingen hier in het warme land Ghana.

En ik hou jullie zeker op de hoogte!

Tot snel,

Liefs Ruby