Help!!

Lieve iedereen,

In mijn laatste blog schreef ik jullie over mijn eerste week, nu drie weken later heb ik weer van alles meegemaakt en beleefd.

Ik dacht dat het nooit zou gebeuren, maar ik begin nu een beetje te wennen aan het leventje hier in Ghana. Geen stromend water, heel jammer en soms óh zo vervelend maar ja: ‘that’s life in Ghana’, zeggen onze buurjongens dan heel vrolijk met een big smile op hun gezicht. We weten nu niet beter, denk ik maar heel vrolijk. Als het regent dan vul je je bakken en emmers toch met het regenwater, probleem opgelost! Ondertussen hebben we ook een soort systeempje in de elektriciteit gevonden. Als om 6 uur in de ochtend de elektriciteit aan gaat, hebben we er 24uur plezier van. De volgende morgen om 06:00 uur precies is het afgelopen met de pret en voor 6uurtjes stopt de elektriciteit ermee. Een paar minuten voor 6 in de avond staan wij te popelen voor onze ventilator omdat dan elk moment de elektriciteit weer aan gaat. Dan hebben wij weer 24uur lang vreugde en plezier, daarna leven we weer 6uur lang in een warm, donker gehucht.. Snap je het een beetje?

De blèrende geiten en de krijsende hanen die vanaf 05:00 uur hun ochtend gebed uit volle borst uitspreken, daar raak ik nu ook al aardig aan gewend. Ik heb hier in Ghana een levens echte wekker. De honden die in de nacht huilen hoor ik eigenlijk niet meer. Alleen de vieze, enge, rare, harige beestjes in onze kamer zorgen er alleen nog voor dat we pas om 2 uur in de nacht kunnen slapen, omdat ze dan ineens verdwenen zijn en wij ons overlaten aan ons moeheid. Ik check ook eerst de badkamer tien keer, voordat ik naar de wc ga of een douche neem. Dit omdat er ook heel veel andere griezelige beestjes graag verstoppertje in de badkamer spelen. Dit zal nooit een gewenning worden voor mij, ben ik bang..

De mensen hier in Bekwai lijken aan ons gewend te zijn. Onze vaste lokale winkeltjes de eigenaars daarvan lachen al als wij aan komen lopen en weten al precies wat we willen hebben. En ik weet niet hoe het kan maar elk kind schijnt hier mijn naam te weten. Waar ik ook ga of sta ik hoor altijd: ‘haayyy Ruby!’ of ‘Ruby, Ruby, how are youu?!’Soms kan het heel leuk zijn en elke keer kan ik meer weer om verbazen: ‘Huhh, hoe in hemelsnaam weten jullie mijn naam???’ Ik weet nu in elk geval dat ik absoluut geen bekende wereldster wil zijn, haha!

De kids op school weten nu ook precies wie we zijn (en waar we wonen, beetje vervelend!). Dus als zij ons buiten de school om zien komen ze naar ons toe en geven ze een knuffel of ze tikken je aan en zwaaien heel blij. Even laten zien aan de andere kinderen dat zij ons wel persoonlijk kennen, haha. Super leuk! En elke ochtend als wij op school aan komen, komen ze met zijn alle op ons af rennen. Een en al gekkigheid, maar zo geweldig! De ‘stoute, ondeugende, stoere jongentjes’ die op je billen slaan en je af en toe op spelende wijze knijpen heb ik ook al wat aangeleerd. Namelijk niet slaan, maar zachtjes over de handen wrijven. Nu komen ze naar me toe, geven me een hand en willen even over hun hand gewreven worden, zo lief!

De afgelopen weken hebben we aardig wat ‘cultuur-dagjes’ gehad.
Zo zijn we twee keer naar ‘Lake Bosumtwi’ geweest. Een heel groot meer waar je, in redelijk helder water, kunt zwemmen. Om het meer heen liggen 27 dorpjes gevestigd, het heeft dus verschillende kanten en elke kant is anders. De eerste keer zijn we er naar toe geweest om alleen even een kijkje te nemen. We zagen de lake voor het eerst vanaf een berg, wauw wat een verassing! Echt een super mooi uitzicht!

De tweede keer heb ik wel een tikkeltje anders ervaren.. WAT EEN DAG! Tweede paasdag, één groot feest. Verschillende artiesten, live bands, brassbands en natuurlijk de lake zelf waar je in kan zwemmen. ‘Een en al vermaak, echt een ‘must’ om daar naar toe te gaan’ werd ons verteld.
De dag begon met een rit van bijna 2 uur lang, zoals gewoonlijk gepropt in een vééééél te klein busje waardoor één bil-helft óp de stoel ‘zat’ en de andere bil-helft ín een gleuf ‘zat’. Driekwart van de weg was onverhard en volgens mij hadden ze er ter plekke een weg van gemaakt. Ik stikte zowat van de hoeveelheid stof dat van de weg af kwam. Het was echt overdreven warm en het laatste stuk moesten we zelf lopen!! Met een verbrijzelde bil kon mijn dag niet meer stuk! Eindelijk aangekomen wist ik niet waar ik moest kijken.. ZO-VEEL mensen. En samen met nog drie andere waren wij de enige ‘blanken’, toen voelde ik me pas echt ‘wit’ en bekeken! Terwijl ik toch best al een kleurtje heb gekregen hier. Zwemmen zat er voor ons niet in, duizenden mensen in het water. Overal hoorde ik muziek vandaan komen, overal zag ik mensen dansen en van alle kanten kwamen er jongens op ons af om een praatje met ons te maken. Na 5 seconde waren we ineens vrienden en aan het eind van het gesprek was ik hun ‘sistah’, zus. Na een tijdje had ik het helemaal gehad, vooral toen we geen taxi terug naar huis konden vinden. Nou wat een ‘must’ om mee te moeten maken zeg. Uiteindelijk hadden we een taxi gevonden, en wat voor één! Zowat alle lampjes in het dashboard brandde rood, dat betekent niet rijden! Maar ach, waarom zou je je daar aan houden? Hier in Ghana kan alles toch.. Het was wel echt de rit van mijn leven. Over een onverharde, afbrokkelende weg moesten we berg op waart. Toen begreep ik pas waarom er nog een jongen mee ging. Waar andere mensen de auto’s verlieten om zo zelf de berg op te kunnen komen, omdat te veel mensen in de auto te zwaar zou zijn om de berg überhaupt op te komen. Hing de jongen uit het raam om de driver aanwijzingen te geven wanneer hij naar rechts of links moest. Nee, ik dacht serieus dat we naar beneden zouden ‘vliegen’. En bij het begin van de tweede berg die we op moesten hebben we serieus een schietgebedje gemaakt. Yess, het was de driver gelukt, wat een opluchting. En wat een geweldige draai aan mijn dag. Nu kon mijn dag echt niet meer stuk!

Samen met Collins, een jongen die hier woont, zijn we een dagje naar Kumasi geweest. Het was echt een interessant dagje met een choquerende wending. Drie musea bezocht over de cultuur hier in Ghana en dan vooral over de regio Ashanti. Bekwailigt in deze regio. De gidsen die ons rondleidden in de musea spraken Engels, logisch natuurlijk, dus zoveel heb ik er niet van opgestoken maar het is leuk voor het idee, niet waar, haha. Na al het cultuur snuiven, hebben we heerlijk een pizza gegeten. Wat misschien niet zo’n goed idee was, want een paar tellen later toen wij over de grootste markt van West-Afrika liepen, had ik moeite met het binnen houden van mijn pizza. Ik dacht dat ik bij de eerste keer Kumasi al aardig in shock was, maar dit sloeg echt alles! Wat ongelooflijk veel mensen die van alles schreeuwen (niets nieuws), levende kippen in zakjes en bakjes te koop aangeboden, 100 soorten vlees, 100 soorten vis, ingewanden van beesten waarvan ik niet eens wil weten van welk beest ze afkomstig zijn. Inktvis heb ik gezien, slagers die open en bloot een paar botten door midden hakken en de restjes ervan af vliegen. Kan je je al voorstellen wat ik ongeveer rook? Nou dat geurtje gemengd met 100 soorten kruiden.. Ik dacht dat ik zou flauwvallen en overgeven tegelijkertijd. Bizar dat dit het dagelijkse leven is van duizenden mensen.

Tadaaa!! Je zult het niet geloven, maar ook de ‘grote, enge, choquerende ’ stad Kumasi is een gewenning geworden! Rodee en ik zijn namelijk helemaal alleen naar Kumasi geweest. Het was even zoeken waar we ook al weer precies moesten zijn, maar het is ons gelukt hoor!

Zoals je misschien al kon opmerken wordt Pasen hier heel groots gevierd. Zondag 1e paasdag hebben we dan ook maar liefs drie uur lang in de kerk gezeten. Al zeg ik het zelf, maar ben best trots op mezelf. Begreep er namelijk geen woord van. We hebben wel speciaal een Afrikaanse jurk voor deze gelegenheid laten maken. En wat vonden de mensen het geweldig bij ons staan. Gelukkig werd aan het eind het koor wat levendiger en kwam er een brassband. Gooi de heupen los en swingen maar!

Het enige wat ons nog een beetje moeilijk afgaat is het les geven op school. Wat opzicht best logisch is,omdat we allebei geen studie hebben gevolgd wat te maken heeft met les geven. Dus we moeten het echt hebben van onze overgebleven herinneringen aan onze eigen basisschool-tijd. Maar de methode die ze hier gebruiken voor het les geven is zo anders dan dat wij gewend zijn. Er wordt iets op het bord geschreven, de leraar zegt het hard op en de leerlingen moeten het vervolgens na zeggen. Dat herhalen ze dan een paar keer en voilà ze hebben iets geleerd. Maar zelf een antwoord geven op een vraag die wij ze stellen kunnen ze niet. Alles wordt hier als rijm erin gestampt, maar wat het eigenlijk betekent weten ze niet. Ga zo maar eens les geven! Omdat dit eigenlijk ons reden is om hier naar toe te komen, valt het zwaar tegen. Daarom hebben we besloten om steeds met vier leerlingen uit een klas apart te gaan zitten om te kunnen knutselen. Dit is nieuw voor ze, en wat vinden ze het helemaal geweldig. Omdat je met vier kinderen bezig bent kan je ze de juiste aandacht geven die ze in de klas niet krijgen. Je ziet ze helemaal stralen en dat wilde ik zien, daarvoor ben ik gekomen. Nu voel ik me daar echt op mijn plekje als vrijwilliger.

Ons doel is om de school op te vrolijken. Zoals ik al eerder vertelde, de school bestaat alleen maar uit grove muren er is geen kleur te bekennen. Hartstikke saai en kind onvriendelijk. We zijn nu bezig om met elke klas een verjaardagslinger te maken. In onze eigen klas hangt er al een. Zo leuk om te zien hoe trots de leerlingen op hun zelf zijn als dan eindelijk de slinger hangt. De harde, strenge leraren kunnen hun blijdschap ook niet al te lang verbergen en ook zij stralen. Hier doe ik het voor! Er zijn nog vier klassen die wij langs gaan om ook zo’n leuke slinger mee te maken. Met onze eigen klas hebben we ook al geschilderd met waterverf, hier hebben wij een mooi kunstwerkje van gemaakt en opgehangen in de klas.

Verder willen wij ook nog een naambord maken voor de school, dat zie je namelijk nergens terug. Het leek ons handig en leuk om dat op een groot spandoek te maken. Eerst de naam in grote blokletters op het doek schrijven en ‘in kleuren’met de handafdruk van elk kind, door middel van hand verf. Verder willen wij kleurrijke en leerzame posters maken zodat we die in de school kunnen ophangen. Ook willen we dat de leerlingen iets leren over knutselen. Daarvoor willen wij verschillende soorten knutsel materiaal aanschaffen. Van stiften tot wasco-krijt. Van gekleurd papier tot watten schijfjes, waar je bijvoorbeeld heel leuk vachten van dieren mee kan maken. Zo kunnen wij veel gevarieerde knutsel opdrachtjes geven.

Aan het eind van ons verblijf willen wij de school een aantal cadeautjes geven. Voor de playgroup, de peuters, willen wij vooral leerzaam speelgoedaanbieden. Voor de overige klassen willen wij voor elke klas een bakje maken met daarin: potloden, pennen, gummen, lijm, schriften, tekenpapier noem maar op. Zodat de school daar zich een tijdje geen zorgen om hoeft te maken. En zich meer bezig kan houden met de aanschaf van goede lesboeken.

Om al deze wensen van ons te kunnen realiseren, ben ik opzoek naar sponsoren. Helaas kunnen Rodee en ik dit namelijk niet alleen voor elkaar krijgen. Vind jij dit ook een leuk en leerzaam idee en kan je iets kleins missen om zo een steentje bij te dragen aan dit idee.. Zodat het niet alleen een idee blijft, maar wij het ook echt kunnen waar maken. Dan zouden niet alleen wij maar ook de school hier heel blij en gelukkig van worden!

Bij deze geef ik meteen mijn rekeningnummer waarop je iets kan storten , omdat ik helaas niet elke dag de beschikking heb om gebruik te maken van het internet.
102.8186.22. t.n.v. R.W. ChinFung Chun
Ik zou het leuk vinden om een klein berichtje te ontvangen van de gene die iets hebben overgemaakt, zodat ik je persoonlijk kan bedanken.
Mijn emailadres: rubychinfungchun@live.nl

Dit was het dan alweer voor nu..
Lieve groetjes en tot snel!

P.S. jullie reacties zijn kippenvel-momentjes!