Missie voltooid

Geschreven op: 26-05-2013


Als klein kind wist ik al dat ik juffrouw wilde worden, ik speelde dan ook altijd schooltje met de vele poppen bij opa en oma thuis. Met mijn zelf gemaakte schriften en zelf verzonnen rekensommetjes gaf ik les. En later ontstond mijn droom om de kindjes in Afrika les te geven. De dagen van de kinderen op te vrolijken en hun een tevreden glimlach bezorgen.
Drie maanden geleden heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben ik naar Ghana vertrokken. Elke dag (buiten de vakantie om) was ik op het schooltje, was ik samen met de kinderen. En elke dag leer je elkaar steeds beter kennen. De blije gezichtjes zag ik elke dag weer opnieuw, een magisch beeld wat in mijn herinneringen staat getekend. Ik hoop dat ik de kinderen een stukje vrolijkheid in hun leven heb gebracht. Zij hebben mij in ieder geval een onvergetelijke ervaring bezorgd. Mijn droom is uitgekomen. Mijn missie is voltooid!


Het oosten, wat een trip was dat weer. En zoals altijd is het weer anders gelopen dan we hadden gepland. Donderdag 9 mei zaten wij weer om 06:00 uur in de trotro op weg naar Kumasi. Aangekomen bij het bus station werd ons verteld dat de bus al was vertrokken. ‘NEE hè, niet weer’ dacht ik. De volgende ochtend zou er weer een bus vertrekken. Maar wij wilden perse deze dag vertrekken, vier dagen reizen en zondag terug. Maandag een bij-kom-dagje zodat we dinsdag weer fris en fruitig op school konden beginnen. Maar dit liep natuurlijk weer totaal anders..
We konden gelukkig wel dezelfde dag met een andere bus naar Hohoe, een grote stad in het oosten, rijden. Om maar liefst 08:45 uur vertrok de bus. En pas om 19:00 uur kwamen we aan in Hohoe. De weg was redelijk voor de Ghanese begrippen, maar mijn lichaam was ge-bro-ken! En we waren nog niet eens bij de plaats van bestemming. Een vrouwtje sprak ons aan en vroeg ons waar we naar toe moesten. ‘Liatewoto’ zeiden we heel vrolijk. Ze keek ons raar aan en vroeg: ‘rond dit tijdstip nog?’ Ohnee hè wat nu weer.. na wat heen en weer geschreeuw zaten we in een taxi waar we na 1 seconde al weer uitgeschopt werden, als het ware, want er ging een trotro die kant op. Hetzelfde vrouwtje in Hohoe vertelde ons ook dat er op zondag geen bussen rijden. De eerst volgende bus naar Kumasi zou maandag nacht om 02:00 uur vertrekken. Daar ging onze planning, daar ging ons bij-kom-dagje. Maar geen paniek daar verzinnen we wel iets op. ‘Hier is het, het dorpje Wli, overnachten jullie in The Big Foot safari lodge?’ werd er gezegd. Huh Wli? We moesten in Liatewoto zijn.. Maar goed, het was inmiddels al donker en bijna 20:00 uur geen goede omstandigheden om nog verder te reizen. Dus wij lieten ons af zetten bij The Big Foot safari lodge. Wat een geluk, een hemels paradijs en dat alleen al in het donker! Onze kamer was geweldig, de badkamer met een warm water douche was de kers op een chocolade taart, hmmm zalig!!


De volgende ochtend zijn wij vroeg opgestaan om de hoogste berg van Ghana te kunnen beklimmen en de watervallen van het dorpje Liatewoto te bezichtigen. Hup weer met z’n drieën op de motor op weg naar het dorpje. Aangekomen bij het bezoekerscentrum kregen wij een ‘gids’ aangewezen die met ons mee ging. 45 minuten om bij de top van de berg te komen en 45 minuten naar de watervallen lopen. Oh makkie! Ik had niet gedacht dat we letterlijk de berg op moesten klimmen. Wauw, wat was dit een steile tocht naar boven. Bij de eerste rust-stop na ongeveer twintig minuten was ik al zeik en zeik nat, had ik een tomaat rode kop en zag ik het niet meer zitten om verder te gaan. Mijn ademhaling was te vergelijken met dat van een hijgende hond, ik schaamde me zo erg en voelde me net een deelnemer van het programma Obese. Maar na (gevoelsmatig) drie uur klimmen waren we eindelijk op de top aangekomen. Yeaah, we made it! De hoogste berg van Ghana, 836 meter hoog. Jaahá die heb ik beklommen, stop die maar eens in je zak!! Nadat we een halfuurtje van het adembenemende uitzicht hebben kunnen genieten, zijn we berg af waart gegaan. Toen nog een behoorlijk aantal kilometers afgelegd naar de watervallen. Maar daar eenmaal aangekomen was het de hele toch waard. Wauw, super mooi. We hadden de waterval helemaal voor ons alleen en na een tijdje ging de gids ook weer terug om te kunnen eten. We hebben echt genoten deze middag. Maar in de avond was ik kapot, mijn kuiten voelde ik niet meer, blaren op mijn tenen en toch heb ik geslapen als een roosje.

De volgende dag was ons plan om de watervallen in het dorpje Wli te bezichtigen.Twee soorten watervallen de lowerwaterfalls en de upperwaterfalls. Een toch van 4 uur lang om ze allebei te kunnen bezichtigen. En de upperwaterfalls zou weer een klim tocht worden. Nee bedankt! Ik had spierpijn in mijn kuiten en daarbij zat het weer niet zo mee. Van deze dag hebben we een filmdagje gemaakt. Lekker op bed met chips en koekjes, hmmm dat had ik gemist zeg!

Zondag, de volgende dag, waren we lekker uitgerust en zijn we vroeg vertrokken naar de watervallen in Wli. We hebben het bij de lowerwaterfalls gehouden, haha. Maar dat nam de pret niet weg. De weg er naar toe alleen al, lopend in het bos, 100 soorten bomen, zingende vogels, het geluid van de stromende waterval, de hoge bergen. Het was net een plaatje en zo rustgevend. En dan de waterval zelf.. WAUW! Echt mooi! We hebben lekker van het zonnetje genoten met onze voetjes in het schone, heldere water. Opnieuw een zalige middag.
We hebben de hele dag door gehaald en om 01:00 uur in de nacht zaten wij keurig en op tijd in een verschrikkelijke rampzalige bus, waarvan de stoelleuningen net iets te recht op waren. Achja, ondertussen ben ik wel wat gewend..


Maandag rond een uur of 13:00 waren we thuis. Kapot en gesloopt maar het was het waard voor wat we de afgelopen dagen gezien en beleefd hadden!

En ja, aan alles komt een eind. Dinsdag 14 mei het begin van de laatste twee weekjes school.. De tijd is voorbij gevlogen. Helaas was de driver van de schoolbus ziek dus in de eerste week is de helft van de school niet komen opdagen, bizar toch. Met de overige kinderen hebben we er een leuk knutsel weekje van gemaakt. We hebben maskers gemaakt en zelfs een masker-Afrikaanse-azonto dans gemaakt, haha! De kinderen hadden er plezier in en wij vooral! Al vrij snel zijn we begonnen met het doek van de schoolnaam. Alle handjes in de verf en ‘verven’ maar. Bij elk handafdruk van een kind stonden de leraren net zo vrolijk en blij te juichen als wij! Zo leuk om te zien dat ook de leraren er plezier van hadden. Na school waren we druk bezig met het regelen van het afscheid dagje. Boxen vullen met al het materiaal wat we van het sponsor geld hebben kunnen kopen. Negen boxen in totaal. 150 snoepzakjes gevuld en tot in de late uurtjes hebben wij aan het doek gewerkt. Om 03:00 uur in de nacht plaatsten wij ons handafdruk op het doek en daarmee was het werkje gedaan.


Fris en fruitig stonden wij de volgende ochtend klaar in ons carnavals outfit. We hadden een jurk van de school gekregen als bedankje, echt belachelijk maar wel heel lief en vandaar dat ik ‘m aan had op ons afscheid dagje. Eerst alle boxen naar school gebracht, daar waren twee sterke jongens voor nodig! Op school keken zowel de leraren als de kinderen ons verbaasd en met open mond aan. We zijn eerst alle klassen één voor één langs gegaan, voor elke klas hadden wij namelijk een box. Drinken uitgedeeld en een snoepzakje erbij, het leek net een feestje en het lied ‘happy birthday’ werd dan ook een paar keer gezongen. En wat waren de allerkleinste, de playgroup, blij met al het speelgoed en de verschillende geluidjes dat uit het speelgoed kwam. De verbaasde gezichtjes echt super leuk om te zien. Iedereen was blij en vrolijk, een dolle boel bij elkaar. Na dat we alle klassen langs waren geweest, wilden we de hele school bij elkaar hebben. De laatste boxen hebben we aan de hele school gegeven en als klap op de vuurpijl: het doek! Oooh wat vonden ze het leuk! Ondertussen was er een fotograaf gekomen en was er iemand van de krant aanwezig. Eén grootfeest was het. En namens alle leraren en leerlingen bedank ik alle sponsoren die dit mogelijk hebben gemaakt. ‘May God blessyou’ werd er steeds gezegd.
Na het ingestudeerde versje dat de kinderen voor ons opzegden en het warme afscheid zat het erop.

Vrijdag was het packing-day en hebben we afscheid genomen van iedereen in het dorp. Gek hoor, na hier drie maanden geleefd te hebben ga je ineens weg. Met een brok in mijn keel en traantjes in mijn ogen heb ik afscheid genomen van de hardwerkende, behulpzame en zorgzame mensen.

Bedankt voor deze geweldige tijd!

Nu zijn de laatste twee weekjes aangebroken. Zaterdag 25 mei zijn we in Cape Coast aan gekomen, een stad in het zuiden langs de kust van Ghana. En opnieuw totaal anders dan waar we de afgelopen maanden hebben geleefd. Rijdend over de weg aan weerszijde palmbomen leek het net of ik in Hollywood was. En dan de prachtige azuur blauwe zee op de achtergrond, echt geweldig. Een perfect begin van ons wel verdiende vakantie. Vrijdag 31 mei gaan wij naar Accra, daar zullen we tot het einde van ons verblijf in Ghana blijven. 7 juni, dan vliegen we weer naar huis.


Home sweet home, no place is better than home.


Maar nu ga ik eerst genieten van mijn cocktailtje op het witte strand, aan de azuur blauwe zee met de palmbomen om me heen.

Lieve groetjes en tot snel (in levende echte lijven)!!

Geschreven op: 5-06-2013

Ps. In Cape Coast was geen internetcafe te vinden.. Inmiddels zijn we al in Kokrobite, een dorpje in Accra. Voor mij nog twee nachtjes slapen en het 3e nachtje zit ik in het vliegtuig. Stiekem kan ik niet wachten om jullie allemaal weer in mn armen te sluiten!!


Tot zaterdag!!