Wan Switi Kresneti

Lieve lezer,

Wat vond ik het leuk, al die keren dat je in 2015 mijn blog hebt gelezen!
Soms wat stilletjes en ongemerkt, soms uitgesprokener door een reactie achter te laten. Heel fijn om deze te lezen.
Naast een prachtig kerstfeest (dat al volledig aan de gang is) met hen die je lief zijn, wens ik je ook een heel liefdevol, gezond en gelukkig 2016 toe!

Ja, het is dan nu echt zo ver. The most beautiful time of the year, is aangebroken. Hier in Suriname heb ik nauwelijks het kerstgevoel, het is warm en dat hoort toch niet bij kerstmis..
Wel heb ik vandaag met mijn huisgenootjes lekker gebruncht en zijn we nu in volle voorbereiding om ons feestmaal klaar te maken. Gezellig oude kerst-hits op de achtergrond, dat brengt al veel meer sfeer.
Net nog wel even door de regen op de fiets gefietst, deze keer niet nat geregend want ik hield een paraplu vast. Dit bracht mijn gedachte wel meer bij Nederland, maar weet nou niet of het deze keer positief was. Nee sorry, ik mis de regenbuien totaal niet!

En bij kerst hoort natuurlijk ook een kersverhaaltje, ik ga jullie niet vertellen over de geboorte van Jezus.. Maar misschien over de geboorte van een nieuwe Ruby, een Ruby zonder beestjes-fobie?? (Ik ben als de dóód voor kleine, harige, snelle, glibberige beestjes)
Ik was jullie nog een blog verschuldigd over mijn trip naar Brownsberg, dus tussen het eten en borrelen door hebben jullie iets leuks om te lezen, mijn kerstverhaal.

‘Een echte oma in de jungle’

Daar gingen we dan, mijn 3 andere huisgenootjes en ik. We werden opgehaald door twee ‘rasta-fari’s’, goed begin toch. Het busje al aardig vol gepropt met spullen, moesten daar ook nog de spullen bij van 4 meiden. Zie je het al voor je? Overal tassen! Goed, na 10 minuten rijden konden we twee andere meiden verwelkomen. Ja, en ook zij hadden bagage mee.. Daar zaten we dan, in een overvolle auto op weg naar onze eerste slaapplek. Marshallkreek, een dorpje iets voor Brownsberg waar onze gids vandaan komt. Nadat wij de drukte in de stad voorbij waren, konden we lekker doorrijden. Ik was allang blij dat de weg verhard was, en niet van bauxiet zoals het tien jaar geleden was. Mijn billen waren daar het meest blij mee!
Na ongeveer een uur rijden waren wij aangekomen in het dorpje, waar wij werden begroet met het bericht: ‘er is geen water’. Hallo, goeiedag, bedankt voor het melden! Ja dus wij moesten ons gaan baden in de rivier, zoals ze dat daar ook allemaal doen. Met volle moed liepen we met zijn allen naar de rivier. Onderweg kwamen we bomen tegen (ja, vrij logisch omdat het dorpje dieper gelegen in het binnenland zit), maaar deze bomen hadden anijs- en knoflookbladeren. Althans de geur hiervan, heel apart. Oké, aangekomen bij de rivier, zonk me de moed gelijk naar mijn schoenen uhh slippers. Natuurlijk donker water, dus ik kon niet zien wat er allemaal in het water leefden. Voor iemand met een beestjes-fobie is dit moeilijk te verwerken. Toen de gids zei dat er natuuurlijk visjes in het water zwemmen, was ik om. ‘Ik ga absoluut niet het water in!’, zei ik. Juist ik met Surinaams bloed, dorst niet het water in te gaan. Nou dat was natuurlijk wel een leuke grap, waar de gids om kon lachen. Sinds dien ben ik het hele weekend oma genoemd, door hem. Thanx man!
Nadat iedereen lekker was afgekoeld (behalve ik) en de foto’s geschoten waren, liepen wij weer terug naar ons hostel waar het eten voor ons al klaar stond. Hmm heeerlijk! Na het eten kwamen de kaarten op tafel en natuurlijk een fles Borgoe. Toen we uitgespeeld waren, zijn we naar de plaatselijke bar van het dorp gegaan. Waar de muziek voor ons werd aan gezet en wij met ons voetjes van de vloer gingen, schudden met onze kontjes van links naar rechts. We hebben het niet al te laat gemaakt, want de wekker zou weer om 7:30 uur gaan rinkelen.
Na het ontbijt, konden we de auto weer inladen. Deze keer met vracht op de auto. De banden nog even laten oppompen, airco uit en ramen open. Ja, de auto was klaar voor de rit berg op. Wij ook? Met een leuk Surinaams muziekje op die we allemaal mee konden zingen, waren ook wij er klaar voor. Yess, heelhuids aangekomen bij het resort van Brownsberg. Lees, appartementjes. Aan ons appartementje zat een veranda, waarop een prachtig uitzicht te zien was.
Wij begonnen meteen aan onze tocht met als eindstop de watervallen Leo en Irene. Een tocht van 3 kilometer heen en dus ook weer 3 kilometer terug. Ik kan je vertellen, de volgende dag stond ik te trillen op mijn benen. Ik voelde mijn spieren weer eens even, ach wat een fijn gevoel, gevoel van leven. Onderweg kwamen wij drie soorten apen tegen, zijde aapjes of ook wel de kleinste aap van Suriname, brulapen en slingerapen. Giftige padden, verschillende soorten vogels en meerdere vogelspinnen in hen holletje gelukkig. Met deze dieren om me heen, voelde ik me inmiddels als een echte oma in de jungle. Gebroken van alle kanten, zo rood als een tomaat en zeik en zeik nat kwamen we aan bij de eerste waterval. Net een plaatje heel mooi, net als waterval Irene.
Dezelfde avond, hebben wij ook nog een avondwandeling gemaakt. Deze begon niet al te best voor iemand met een beestjes-fobie, waar de gids maar al te graag gebruik van heeft gemaakt. Wij stonden namelijk nog even te praten en de gids kwam ineens naast me staan, waar ik verder geen aandacht aan besteedde. Totdat zijn arm omhoog ging en hij een grote dikke slang voor me hield. Ik heb zo hard gegild dat de anderen van mij schrokken en de tranen sprongen in mijn ogen, ook al was het een nepperd. Nou en nu moesten we nog de jungle in, leuk!!! NOT. Lopen, lopen, lopen en ineens ‘aan de kant aan de kant!!’, ja daar lag een slang net naast het looppad in aanvalspositie. Deze was écht echt hoor! Na deze bijzondere ervaring, zijn we terug naar ons huisje gekeerd. Waar we verder gingen met spookverhalen, toen ik in bed lag vroeg ik mij af waarom ik per se deze spookverhalen wilde aanhoren. Nadat ik de gids had geroepen vanuit mijn bed omdat ik ervan overtuigd was dat er boven mij een spinnetje hing en hij deze even weg kon halen, het bleek een pluisje te zijn.. Wist ik het zeker, deze oma is nog lang niet van haar beestjes-fobie af. Het duurde ook vrij lang voordat ik de denkbeeldige beestjes in mijn hoofd met rust kon laten en in slaap viel.
Maar tijdens de volgende ochtend wandeling, had ik toch maar mooi een tarantula spin (broertje van de vogelspin) over mijn arm lopen. Uit vrije wil!! Oke, alleen voor de foto maar toch..
Op onze terugreis in de auto, waren we nog niet klaar met dieren spotten. Zo kwamen wij mooi nog even een luipaard tegen hangend in de boom, hij leek sprekend op mijn vader had alleen een ander kleurtje!

Genoeg gekkigheid op een stokkie, mijn weekend was een zeer geslaagd weekend met een zeer hoge bloeddruk. Maar dat heeft de pret zeker niet geschaad! Intens genoten van de mooie uitzichten, mezelf maar even voor de zekerheid geknepen, ja het was allemaal echt!

Ik geloof dat het kerstdiner is geopend, ik ga lekker aanschuiven en heerlijk eten.

Lieve warme groetjes vanuit Paramaribo,

Ruby